अरुंधती
सकाळ च्या पहिल्या किरणांसोबत जशी आतूरलेली पाखरं बिलगून पुन्हा नव्या उमेदीने आकाशी झेप घ्यायची अगदी तसचं व्हायचं माझं जेव्हा समोरच्या गॅलरीत ती फुलांना पाणी घालायची. माझी रोजची सकाळ तिच्या तेजस्वी चेह-याच्या किरणांनी व्हायची. तिला पाहिलं कि फूलहि नव्या तेजीनं खुलायची. पाखरं ही तिच्या भेटीस येत तेव्हा जेव्हा ती अर्धवट भिजलेल्या अंगाने, ओल्या केसांना टॉवेल गुंडाळून गॅलरीत फुलांना पाणी घालायची. अगदी साधा साज असायचा तिचा, न्हाऊन आल्यावर तिचा तेज अजून फुलायचा, नक्षत्र नजर, एक छोटीशी अलगूज उमलावी अशी ओठांची गुलाबी पाकळी, त्या ओठांच्या भेटीस तरसलेला तो ओठांच्या कोप-यावरचा तिळ , नितळ पिळदार, शुभ्र मखमली कंबरेचा बांधा, वलदार शरीरावर एकही डाग नाही. अस तारूण्य पाहून कोणीही त्या अप्सरेच्या प्रेमात पडेल .तिला पाहिल्याशिवाय माझा दिवस जात नसे काही तरी चुकल्यासारख वाटत असे, दोन वर्षे झाली मला या घरात येवून पण या दोन वर्षांत कधी हिम्मत झाली नाही तिला बोलायची. सुरवातीला लपून छपून पहायचो तिला. नवरा मिल्ट्रीत असतो., येतो आधी मधी तिला भेटायला, सासू-सासरे आहेत, मुलगा मिल्ट्रीत असला तरी म्हातारपण